Շարունակի՛ր պատումը։ Հեքիաթ հորինի՛ր։
Հնում ուռենին գեղանազ մի աղջիկ է եղել, իսկ բարդին՝ սիգաճեմ պատանի։ Նրանք սիրել են իրար։ Բայց մի իշխանավոր որոշել էր բարդուց խլել ուռենուն, որովհետև իշխանավորը չէր սիրում միաժամանակ սեր, նա սիրում էր որ բոլորը մղեին ուշադրությունը մենակ դեպի իր կողմ։ Այն օրերին, երբ անտառներն ավելի խիտ էին, և ջուրն ավելի մաքուր էր, ուռենին և Բարդին անբաժան ընկերներ էին: Նրանց ընկերությունն այնքան ամուր էր, որ կարողացավ միավորել երկու այդպիսի տարբեր տեսակների: Ուռենին նազելի ու նազելի էր, երկար, հոսող ճյուղերով, որոնք ծածկում էին այն խիտ սաղարթով, ինչպես փափուկ ծածկոցը ։ Բարդին սլացիկ էր ու բարձրահասակ, նրա կեղևը հարթ էր, իսկ ճյուղերը երկարակյաց և ընդլայնացված, բայց հիանալի նայվող։ Բայց թագավորությունում ապրում էր Բորիս անունով մի տիրակալ և դաժան մարդ։ Նա ցանկանում էր իշխանություն և հարստություն, և նրա աչքերը կլանում էին այն ամենը, ինչը կարող էր իրեն օգուտ բերել: Իմանալով ուռենու գեղեցկությունն ու յուրահատկությունը ՝ Բորիս արքան որոշեց, որ բնության այս արարածը պետք է դառնա իրենը: Բորիս արքան իր ծառաներին ուղարկեց անտառ ՝ Բարդիից ուռենին խլելու առաջադրանքով։ Ծառաները, վախենալով տիրակալից, չհամարձակվեցին ընդդիմանալ նրա հրամանին։ Նրանք եկան բարդու մոտ ՝ փորձելով համոզել նրան տալ ուռենին, բայց Բարդին հրաժարվեց։ Սակայն Բորիս համառ էր ։ Նա որոշեց մոգություն օգտագործել ուռենին և Բարդին բաժանելու համար ։ Նա գտավ մի կախարդ, որը գիտեր ինչպես կախարդել բնության հետ: Հարստության խոստումով կաշառված կախարդը կախարդեց, որ ուռենին կապած լինի գետնին՝ թույլ չտալով, որ այն այլևս մոտ լինի բարդուն: Երբ Բարդին իմացավ կախարդանքի մասին,նրա սիրտը պատռվեց: Նա հուսահատ սիրահարված էր Ուռուն և չէր պատկերացնում կյանքն առանց նրա։ Բայց ափսոս, ոչ բոլոր հեքիաթներում կան բարի ավարտներ, և բարդին չկարողանալով տեղաժարվել, սկսեց սիրու բացակայությունից փդել, հսկա մի ծառից դառնալ թուփ։ Իսկ ուռենին այդպեսել մնաց արքայի պարտեզում որպես հավաքածու:
Ալեքսանդր Հովհաննիսյան 